Aşkın Peygamberi

Gözlerini yumdu. Kalbine dokundu ve “Muhammed” dedi kadın! O vakit çekildi sular, tufan durdu.
Muhammed” dedi, ateşi güle değdi. “
Muhammed” dedi, kuyu sonsuz kapılara açıldı.
Bir kez daha “Muhammed” dedi. Aşk ile gül ile ümit ile gözleri ötelere uzandı.
Bu kez anladı, bulmuş olmanın tarifsiz sevinciyle.
Kalın bir defter çekti önüne, “Kurtuluşun Sırrı” diye yazdı başlık sahifesine.
Altına daha küçük harfler ile ekledi:
“Yalnız benim kurtuluşuma değil, tüm yaratılmışların...”
Defteri bir kenara itti. Üzerinden geçtiği tüm isimlerin kapısına bir kez daha gitti.
Aradığı ismi bulmuştu ama ismi bilmek yetmezdi karanlığının aydınlanmasına...
Bildiğinin üzerinden hissede hissede geçmeli ve yaşamalıydı her zerresiyle...