Aynadaki Yüz

Hayallerim vardi… Gökyüzünün derinliginde gördügüm yanardöner mavilige benzer hayallerim. Çocuk kalbimde yarattigim mutluluk namelerim vardi, kus sesleriyle kulagima gelen sarkilarim. Kutup yildizinin parlak isiklari arasindan bir gün kalbimin üzerine düsecegine inandigim bir kandilim vardi. Sonsuza dek onu bekleyecektim, yolumu aydinlatacak kandilim olacakti o benim. Hiç sasirmayacaktim, hiç kaybetmeyecektim yönümü. Gök kubbe üzerime devrilse, o kandilin saçtigi isikla kurtulacaktim yikintilarin arasindan. Bu bir sirdi ve ben sirrimi sadece ona, o tek gizli dostuma anlatmistim. "Kandilimi gönderecegin güne kadar bekleyecegim. Ama sen de çok bekletme beni." demistim. Söz vermisti, kalbimin üzerine konan bir kelebekle benimle konusmus, "Yakinda, çok yakinda." demisti. Ve o sabah, gökyüzü benden daha sabirsizdi, gizli dostum benden evvel davranip bir öpücük kondurmustu yanagima. Bütün evren "Uyan" diye çigliklar atiyordu. "Uyan" diyordu göklerden yüregime inen yildizim. "Uyan" diyordu karanlik duvarima gün isiginin bütün renklerini tasiyan tuvalim. " "Uyan artik" diyordu yüzünü hiç görmedigim, varligini dahi hiç bilmedigim can parçam…Aynadaki Yüz, uyan diyordu.Ben geldim… Benim, Kardelen…(Tanitim Bülteninden)