Çatıdaki Çimenler

Hissettiklerimiz agizdan çikinca, tortulari kaliyor elimizde. Hislerin ölüleri gibi duruyor sözler, asili bir yerlere. Büyüdüm sonra, utandim büyüdügüme... Çekmecelere yazdim, dolap raflarina. Evlerim degisti, sevdiklerim, sevmediklerim; anlattim dost sohbetlerinde; yetmedi, kendime yazdim. Mahremimdir bu size. Eski usul bir güncenin ifsasi... Ne bir öyküdür ne de kisisel bir hikâye. Akil düsümü, ruh üsümesi, gönül çarpintisidir. Siirdir, öyküdür, fotograftir ya da tek bir cümle. En nihayetinde matbu bir hayata girizgâhimdir, yazmaya baslamama sebebe ithafimdir ve tüm anlatamadiklarima... Oldugum degil, hasretimdir.Her sözcügün bir emanetçiye ihtiyacindandir.Diyorum kendime, demek ki:Dünle bugünün farkiBir telefon ucuBir pencere disiBen dünken yokBugünken varsamMesafeler güzelMesafelerin asli sevilesiBen degilim mesafeMesafe bize ait olmayan bir evde olmakti sadeceBize ait olmayanda biz olamadigimiz süreceHer sey bir evin yalaniHer sey bizim olanin rüyasiAidiyet yoktu ne dünde ne bugündeNe yaziktir Biz tutunduk sanrili bir aidiyete(Tanitim Bülteninden)