Celladıma Dipnot

Ayrılıkla başlayan bir satırın sonunu sadece yalnızlık noktalar. Ve en sessiz çığlıklar gülen yaralardan sızar. Toydum o zamanlar. Bilmiyordum. Meğer aşk, ayrılığın hazırlık sınıfıymış. Kalbimdeki salıncağa yıldırımlar düşmez sanıyordum. Yanıldım. Ama kabullendim. Eskisi gibi acımıyor artık içim. Neden biliyor musun? Çünkü; bir zamanlar ev sahibi olduğun yüreğimin şimdi kiracısı bile değilsin! Ne acı... Daha da acısı, sen benim arşa gönderdiğim en büyük bedduamsın: “Rabbim seni benimle hatırlatsın!”