Gülyüzlüm

Sevinç Çokum Gülyüzlüm'de, köyden kente göç olgusu etrafinda kendi birikim ve gözlemlerini bir ana-kiz Ikilisi üzerinde yogunlastiriyor. Onlarin verdikleri sahipsiz savasi ortaya koyuyor romanda. Kültür çatismasini temel alan ve yasanmisligi fark edilen bu ana-kiz hikâyesinde, gelismekte olan Aysenaz'in uyumsuzluklariyla birlikte dünyasinin durulugu unutulmazlasiyor. Tabii Gülyüzlüm adinin gerisindeki güçlü anne de...
Otobüs sehrin sik yapilarini geride birakip, henüz kistan çikmamis, çiplak, uykuda agaçlara, issizliklara, mor daglara kavusarak yol aldi. Gün geceye vardi sonra. Uyudu, uyandi. Ve her uyanista "Yenildim mi?" diye sordu kendine. Evetleri aradi, hayirlar yol vermedi evetlere... Kizi ötelerin ötesindeydi ve belki uyuyordu, Binnur anaya ugradiginda "Sana emanet," demisti. Aysenaz kabullenmislikle bakiyordu anasina. Daha olgun, daha aklinin çizdigi yolda. Anasinin etegine yapismiyor, agirbasli, ama dolu dolu bakiyordu. "Bizimkisi hep ayrilik üzerineymis," diyordu simdi. Seçemedigi sekillerle akip giden yola bakarak...