Herkes Kadar

Herkes Kadar'daki öyküler gücünü yalinligindan aliyor. Yüksek sesle konusmuyor kahramanlar; disaridaki dünyadan kaçmak için degil, kendi içdünyalarina bakarak yasanani daha derinden anlamak, kavramak için yapiyorlar bunu. Behçet Çelik, öykülerinin dilini de, kahramanlarini da okurun düs gücünün akisina birakiyor. Böylece her kusakta yeniden okunacak, degerlendirilecek metinler çikiyor ortaya."Behçet Çelik'in öykü baslangiçlari tatminsizlik duygusu yaratmiyor, çünkü devamin da kendi atilimlari, kendi ustaliklari var onda. Maupassant'da, Çehov'da ve özellikle onun Amerikali uzantisi sayilan Raymond Carver'da oldugu gibi, eksiltiler de enerji veriyor Çelik'in öykülerine, sezdirilmis ama söylenmeden birakilmis seyler." Orhan Koçak, Virgül, Mayis 2002"Bütün öykülerde hâkim olan 'ben' merkezli anlatim nedeni ile kitapta bir bütünsellik havasi ortaya çiksa da, her hikâyede farkli farkli kisilere odaklaniyor yazar, ama bütün bu farkli hikâye kahramanlari, hayatta artik bir hikâyesi kalmayan insanlar olarak aynilasiyorlar. Onlarin hikâyeleri geçmiste, hayati cosku ve umut dolu yasadiklari o gençlik günlerinde (...) baslamis ve bitmis... Çelik, agdali bir geçmis güzellemesine kaçmadan, is hayatini, insan iliskilerini ve bizzat varolus biçimlerini sorguluyor, bundan böyle yasanilacak siirsel bir hikâyenin imkânsizligini hissettiriyor okuyucuya."Ince Kapak: