Kaldırımda Açan Kırk Çiçek

Bir nefes ki; var olusu ona sorulmadan gerçeklestirildi. Yine sorgusuz sualsiz nefeslerden, sefkatten ve sevgiden yoksun birakildilar. Belki de sicak bir nefesten yoksun birakilirken; topragin sefkatine, gökyüzünün pariltili sonsuzluguna birakildilar.
Istemeyerek de olsa, sokaga sevdalandilar…
Küçük ömürlere, gökyüzü büyüklügünde hikâyeler yazdilar…
Yazilan bu hikâyeleri okumaya yeltenirken hiçbir zaman bilemeyecegimiz; lakin uzaktan baktigimizda, gördüklerimizi hissettigimiz hayatlar var olacak…
Çaresizce yeryüzünü yatak, taslari yastik, gökyüzünü ise yorgan yaptiklari…
Ve gökte parlayan yildizlari yorganlarina, topragin bagrindan yeseren mis kokulu çiçekleri yataklarina süs yaparken, yastik yaptiklari taslari ise süslerden uzak birakmislardi. Sokaga sevdalanan çocuklar…
Sirt üstü uzandiklari zaman, düsleri ile bas basa kaldiklarinda, gözlerinden akan damlalar, tas yastiklarinda süzülüp giderken; yalnizliklarini sadelik içerisinde süslerden ve renklerden uzak birakan, çocuklar…
Sokakta yasamaya mecbur olan çocuklarin da; “çocuk” olduklarini unutmamak dilegi ile…