Kırk Hikaye Bir Efsane İstanbul

Tarihe sigmayan bunca âsik, düsmüsse bir sehr-i mâsuk için sevda yollarina... Özlerken hem bu kadar yürek ve yüreklerin burnunda tüterken hasret... Ezanlar çinlarken yedi tepende tebessümle... Koynunda uyurken kimsesizler... Hem zalim hem mazlum sende büyüyüp yagmurunda islanirken... Isiklarinda sirenler telasli kosup, denizinde martilar çiglik çiglik cosarken... Mahzun bekleyisler Ayasofya'nda kiyama durmusken... Surlarin sessiz, saraylarin issiz bir durusla tefekkürre dalmisken...
Sen zannedip de kendilerine yenilenlerin "ulan"i, sesini duyma gayretinde olanlarin "aziz" sehri...
Hüzünlerimizi biraktik caddelerine, özlemler yazdik tepelerine... Bunca sehir, belde, mazlum seni özlerken; seni duymayislarimizi belki affedersin, affedersin de sana dökülen harflere yenilerini ekleriz diye...
Yazdik ey aziz Istanbul... Yazarsak, okuyamadiklarimizi belki okuruz diye... Hani belki Sultan Mehmed'in Fatih oldugu yaslari, hiç degilse suncacik harfle de olsa ziyan etmeyelim derdine...
Ve olur da, buruk yüreklerimize insirah olur diye…