Patika Günlüklerim

Bir garip sessizlik bendeki; hem geçmisin yükü, hem de gelecekle ilgili belirsizliklerden ibaret bu içe kapaniklik. Baska bir yasamin kucaginda olmakla ilintili, içinde oldugum kördügüm zamanlar. Sen anlayamazsin okuyucu bunu! Bende seni anlayamam. Bu yüzden ayriyiz, konusmuyoruz ve bu yüzden kaldirimda yürürken yüzüne bakmaktan çekiniyorum. Hem utaniyorum senden, hem utaniyorsun benden. Ama yalnizken beni tanimak istemelerinle mesgul aklin ve yalnizken seni tanimakla mesgul aklim. Belki yazmam bundandir; bulusabilecegimiz ortak bir çizgide göz göze gelmek. Sonra ruhunun dehlizlerinde kaybolmak. Kaybolurken dünyayi unutmak ve bildigim tüm degerleri yere atmak. Çünkü kafami dagitmam lazim; detaylara inmeden sarhos olmaya, sevismeye, konusmaya ve kendime yabancilasmaya ihtiyacim var. Toplum mu? Ilgilendirmiyor artik beni. Hafiften kalbim yorgunluk belirtisi verirken, düsünmeye bile mecalim yok. Bu yüzden insan olmaktan kendimi ihraç ediyorum. Yeryüzünden silinirken, beni bir tek kimsenin bile iyi anmasiyla ilgili beklentilerimde yok. Burdayim ve hayat simdi akiyorsa… Simdiye uzanacak bedenler ariyorum; coskulu ve samimi.