Peyderpey

“Bu duvarlar neden varlar Perihan? Neden bizi ayiriyorlar? Sonra bu kiris ve pencereler neden var? Sonra bu az yanan gaz lambasi, bu kitaplar ve basimin üstündeki resmin neden var? Sen neden varsin Perihan hiç düsündün mü? Düsünme hiç sakin, düsünmek akilli isi degil. Düsünmek deli isi de degil. Düsünmek; ensesi kalinlarin, kalburu yükseklerin isi. Düsünmek; çocuk öldürenlerin, amerikanin, israilin, japonyanin, çinin ve benzerlerinin isi. Düsünmek bizim isimiz degil. Zaten bunlari geçelim, konumuz degil. Sen simdi o eskimis yüzünle bana bakiyorsun ya, o ay gibi parlayan gözlerinle halâ(hala kelimesinin ikinci veya birinci a harfinin üstüne sapka konuyor mu hâlâ bilmiyorum) çok canlisin. Bilmek istedigim bir sey var mi ya da ne kadar onu da bilmiyorum. Bu arada yada kelimesini bir önceki cümlede ayri kullandim. Tarif cümlesinde de bitisik kullandim. Keske her sey bu kelime gibi ayrilip birlestirilebilse. Keske o duvarlardan bana seslensen ve sesinin cihani titretecek ihtisami yüzünden bütün duvarlar yikilsa. Önümüze gelen/gelecek/gelebilecek ne varsa yikilsa Perihan.”