Şikayet Etme Şükret

Çaresizligin tuzaklarina düsemeyiz. Her zaman bir umut isigi belirebilecegi ihtimalinden degil, en zor anlarimizda, en kimsesiz anlarimizda, en çaresiz anlarimizda, mutlak bir yalnizlikta ve yoklukta O'ndan baska kimse olmadigini bildigimizden. Hani canimiz yandiginda "Anam" dedigimiz gibi. Ya da büyük bir sarsintida ellerimizi gökyüzüne gayri-ihtiyari açarak, hiçbir sey söylemeye bile cesaret bulamadan, öylece kaldigimiz gibi...Her seyden vazgeçebiliriz ama O'nun var oldugundan, O'nun kendi yarattigini korudugundan, O'nun kendi yarattigini yalniz birakmayacagindan; her seye inancimizi yitirdigimizde, içimizdeki inanç atesini diri tutanin bizden vazgeçmeyecegini bilerek, bizim bile kendimizi biraktigimizda O'nun bizi birakmadigina sahit olarak...Sabir ve sükürle yogrulmali insan...