Sin - Sarı İstilâ

Derzulya'da kutsal kötülerin savasi devam ediyor... "En büyük ego bile fark edilmeyi ister."Savas, dehset ve korku... Derzulya'da güçsüzlere yer yok!!!Mabedin derinliklerindeki daire seklindeki bir odada Sin'in gördügü en sasirtici yaratik vardi. Cavlaklar onu insan saniyordu, çünkü tipki robot gibi gerçeginin üzeri örtülmüstü. Sin'in gördügü ise bütün vücudunu kaplayan dövmelerinden alevler çikan canli bir atesti."Sen ve ben," diye fisildadi… "Levh-i Mahfuz." Bedenindeki dövme harfler yavas yavas ortaya çikmisti. Hepsi mora yakin alevler içindeydi.Bir sarki mirildaniyordu. Odadaki mesaleler sönmüstü, tek isik kaynagi onun bedeniydi. Sin Sufi adina büyü denen bir gücün harekete geçtigini anlamisti. "Agir bir yüküm var," dedi. "Binlerce yildir tasiyorum onu. Paylasmam gerekiyor. Heykel kadar hareketsiz ve bebek kadar çaresiz görünsen de çok güçlüsün. Sin, binlerce yildir bekledigi ilahim. Sende onun damgasi var." Yakici parmaklari, derisinin üzerindeki Sin yazisi üzerinde geziyordu. Bu harfleri taniyordu. "Ama önce sana bir hikâye anlatmaliyim."(Tanitim Bülteninden)