Yalnız Insanlar Sokağı

Hani biriyle güler, biriyle aglar, biriyle eglenir, biriyle sevinirsin ya... Çok sey yasadiktan sonra ona çok alisir, çok sever ve çok baglanirsin. Sen her seyin iyi gittigini, her seyin güzel oldugunu bilirsin. Yakinlik ve heyecan duyarsin hani... O heyecanin hiç bitmemesini ister, kaybetme korkusu yasamaya baslarsin. Ona güvenir, inanir ve ondan sana zarar gelmeyecegini hissedersin. Yakinlik hissettikçe, sevme-baglanma duygusunu tattikça bir korku sarmaya baslar seni. Her sey iyi giderken, güzel seyler yasanirken araya aniden giren mutsuzluklar vardir bilirsin. Ve o mutsuzluklar, ayrilma noktasina kadar gider. Maskelerin gün yüzüne çiktigini fark edersin böylelikle.Seni asla sevmedigini, sana hiç deger vermedigini, her seyin koca bir yalandan ibaret oldugunu anlarsin hani... Iste o an çok seyin yikildigi, her seyin bittigi, bos yere mücadele verdigin asikârdir. Anladigin o ki; deger vermek, sahiplenmek bize göre degilmis. Kendimize olan güvenimizi yitirip, yalnizligimiza geri dönüyoruz hepimiz. Sonrasinda sevmek, inanmak, güvenmek... Tüm bunlarin gerçekten zor oldugunu anliyor insan. Yazik bu duygulari yasatan kisilere, yazik insanlarin duygulari ile oynayanlara... Kisaca her sey kocaman bir 'HIÇ' hem de kocaman..."Yalnizlik, benim yasam biçimim!"(Tanitim Bülteninden)