Yüzünde Bir Yer

"Gözüm!" Bir keresinde babaannen böyle diyerek oksamisti seni, halk dilinden türeyen bu epeski sevgi sözcügüyle. Kendi görüp göremeyecegi her seyi bir tek sen göresin diye mi üçüncü gözü kildi seni? Kendinden verdigi bu göz, bakisin, alginin, isigin ve tanikligin çok ötesinde gizil bir mirassa eger, ne zaman fotograf makineni bir dürbün gibi ona buna dogrultup yakin-uzak ayari yapsan, bil ki bir mil batirip içine akitiyorsun onu. Devraldigin gözü imha ediyorsun. Çünkü daha bakarken degistiriyorsun seyleri. Çerçeveye aldigin nesne her neyse, onu dünyadan koparip kendi betimine buluyor, hayat sabitledigin anlardan ibaretmis gibi, evrenin zamandan münezzeh sifatini önce insan yüzlerinde görecegin yerde kendi yapitinda deniyorsun. Hiç olmazsa bir kerecik "gözüm" diyerek sevsen beni, alninda bir yere koysan billur cismimi, bir sürü çerçeveler bulsak seninle, yagmalamadan muhafaza etsek seyleri, itham ve iltifat etmeden sonsuzlugunu bulsak saliselerin; alelade ya da özel, kaba ya da zarif bütün nitelikleri düzlesek, baktigimiz yerde göremedigimiz bir sey de oldugunu itiraf edip sussak birlikte, bu agzi sikilikla hiç övünmesek, ne güzel olurdu. Yeter ki iste sana feda olsun gözüm.